Me, myself & I of waarom ik foto’s van me selfie haat…

Even iets heel anders. Over mezelf. Mag het?

Gallisch word ik ervan om mezelf terug te zien. Er heerst in huize K – vdJ dan ook een strikt verbod op het maken dan wel publiceren van foto’s van ‘moeder de vrouw’.

In deze tijd van virtuele overvloed en de voor mij onbegrijpelijke behoefte jezelf voortdurend vast te leggen, ’te laten zien’, kom je er nauwelijks nog onderuit. Zeker als zelfstandig ondernemend dienstverlener. Mensen willen weten wat voor vlees ze in de kuip hebben. Ze willen op basis van één beeld ‘een klik’ voelen (of niet). Of kunnen beoordelen of het iemand is die een beetje is zoals ik of wij?

Die foto’s, dat geposeer. De getuitte lippen, de gemaakte, weëe glimlach. Ik. haat. het. (pun. intended.). Dat komt natuurlijk deels omdat ik gewoonweg niet het talent heb om leuk op een foto te staan. En vervolgens die voortdurende confrontatie met mezelf, ik vind het lichtelijk pervers. Kortom, er zijn maar weinig foto’s van mezelf die ik, laten we zeggen, tolereer. Het meest verontrustende is dan weer dat de foto’s die ik verdraag meestal niet de foto’s zijn waarvan anderen zeggen dat ik er ‘echt leuk opsta’. En omgekeerd. Horreur! Wie of wat zien anderen als ze mij zien? Zien ze mij zoals ik mezelf zie of zoals…

Wat een pre-occupatie met jezelf zul je denken! En ja, dat denk ik nu ook. Ook dat is kennelijk razendbesmettelijk.

Maar toen las ik een blog van een vriendin van dochter Z. En was zwaar onder de indruk van haar teksten en tekeningen. Best verfrissend trouwens, om ook eens iets anders dan het werk van je eigen kroost als het meest briljante ooit te beoordelen. Nog zo’n confronterende gewoonte.

Wat me in het werk van die vriendin, de getalenteerde Lidewij Folkertsma (onthoud die naam!), ook opviel was de rake manier waarop ze, schijnbaar met een paar moeiteloos gezette pennestreken, zichzelf had geportretteerd. Ik ken haar, ook in het ‘echie’, dus ik kan objectief beoordelen of het ook echt treffend was.

En toen stuurde ik haar impulsief een berichtje met de vraag: ‘Wil je (een foto van) mij tekenen?’ En zij zei – of zei zij – ‘ja’. En een paar dagen later vond ik deze in mijn mailbox. Weg met die foto, hallo tekening!

Het verschil voor mij? Ik kan het niet goed onder woorden te brengen, maar ik voel me minder ‘exposed’, minder kwetsbaar. Voor mij werkt het. En daar ging het in dit geval om.

Wil jij ook een tekening van jezelf? Check https://r-a-d–ish.blogspot.com/ of laat het mij even weten, dan breng ik jullie met elkaar in contact!