Gedurfde combinatie: ‘grijs’ met groen

Ik werd er blij van: het bericht dat in Oostenrijk de conservatieve ÖVP van oud-bondskanselier Kurz en de Groenen op 1 januari 2020 een coalitieakkoord gesloten hebben. Mijn interesse in (en kennis over) de Oostenrijkse politiek is zeer gering, dat moet gezegd. Wat ik hoopvol vind zo aan het begin van dit nieuwe decennium is dat mensen bereid en in staat zijn over hun eigen schaduw te stappen om een hoger belang te dienen. Een belang dat groter is dan de eigen overtuigingen en idealen.

Het bericht laat zich wat mij betreft mooi combineren met de column van Harriet Duurvoort in de Volkskrant van vandaag. Ze schrijft daarin onder andere: “Ik hoop dat 2020 het jaar is dat de mens weer gezien wordt. Dat we in deze hypergepolariseerde samenleving soms, op onbewaakte ogenblikken, elkaar weer zien staan: Als mens, onvolmaakt, vol barstjes en scherpe randjes. In alle kleuren, gezindten en opvattingen. Aan weerszijden van een steeds groter wordend ravijn maar in de kern integer en kwetsbaar. Dat ik voorbij mijn wantrouwen jegens ‘de ander’ kan kijken, en de ander voorbij de vooroordelen over mij.”

Mijn gedachten gaan even terug naar de afgelopen week die ik samen met man en dochters doorbracht in Londen. Daar tref ik op straat Allistair. Warrige baard, nog een paar tanden in z’n mond, weinig kleren aan z’n lijf, zo zichtbaar gebutst en gehavend door het leven. Leeftijdsloos. Hij klampte, blauw van de kou, wanhopig mensen aan om wat geld voor een warme slaapplek. Ik geef hem het benodigde geld. We omhelzen elkaar stevig en in stilte. Als ik even later doorloop voel ik me zowel machteloos als intens verbonden.

Let’s kill each other with kindness.